ਕਦੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਕਿ,
ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਬਲਦੀ ਅੱਗ ਦੇ,
ਪਰਛਾਵੇਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ...।
ਅੱਜ ਤੱਕਦਾ ਹਾਂ ..,
ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ,
ਮੇਰੇ ਤੇ ਕਿਓਂ ਨਹੀਂ ਢੁਕਦੀ..?
ਕਿਓਂ ਮੈਨੂੰ ਬਿਸਤਰ ਦੀਆਂ ਸਿਲਵਟਾਂ 'ਚ ,
ਰਾਤ ਭਰ ਦੀਆਂ ਉਲਝਣਾਂ ਦਾ,
ਪਰਛਾਵਾਂ ਦਿਸਦਾ ਹੈ ..?
ਕਿਓਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਲਾਲੀ 'ਚ ,
ਤਿੜਕੇ ਹੋਏ ਸੁਫ਼ਨਿਆਂ ਦਾ,
ਅਕਸ ਨਜਰ ਆਉਂਦਾ ਏ ..?
ਅਤੇ ਕਿਓਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਅੱਖਰਾਂ ਚੋਂ,
ਗੈਰ ਮਜਲੂਮਾਂ ਦੇ ਅੱਥਰੂ,
ਵਗਦੇ ਦਿਸਦੇ ਨੇ ...?
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਓਂ ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ 'ਚ ਬਲਦੀ ਅੱਗ ਤੇ ..,
"ਅਮ੍ਰਿਤਾ" ਦੇ ਕਹੇ ਬੋਲ,
ਨਹੀਂ ਢੁਕਦੇ ..?
ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ, ਆਖਿਰ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਕਿਓਂ ,
ਮੇਰੀ ਅੱਗ ਦੇ,
ਪਰਛਾਵੇਂ ਨਜਰ ਆਉਂਦੇ ਨੇ ...?..
..ਰਵਿੰਦਰ ਜਹਾਂਗੀਰ
27/11/2010
No comments:
Post a Comment